“Bir çocuk demiş kuş koysunlar yoluna.” (Nilgün Marmara) Bu satırları yazarken çocukluğu belki de çoktan içine gömülmüş sonradan değeri anlaşılan bir yazar olma ünvanı kazanmıştır. Nitekim yılardır bir köşede öylece gizli gizli bir şeyler karalıyordu, derdi eşi. Kim bilir içindeki fermanını kaleme alırken çağın insanlığına bir mesaj göndermişti. Satırlarında olduğu gibi neden bir kuş edasıyla sevemiyoruz? Sürekli bir ihanet, daha iyisine koşmak adına tüm benliğinizi savurduğunuz ve sizi yaralayan sanığa verilen bunca sevgi sözcükleri. Sözüm ona kendini polyannacılıkla kandıran insan özünden nasibini alamayan, insanlık dışı işlere kalkışan nasıl sevebilir ki? Hangi yola kuş konar ki? Oysa yaralandı yolunuza koyulan kuşlar. Öldürdünüz onca güzel çocukluğu!
“Bir karga bir kediyi öldüresiye oyuna davet ediyordu.” Hangimiz karga ya da hangimiz kedi rolü üstlenirdi? İnsan insanı zehirlerken, tahribat kokuyordu artık ruh. İnsan aradığını bulamıyor; ne bir yer ne de bir liman… Sanırım her şeyde biraz yalnızlık ve yara içinde bocalıyor insan. Madem öyle; her şeyi bir varsayım kabul edersek neden insanlar cellâdına âşık? Bu sorunun cevabını birçok nedene sığdırmak basit bir bahaneyle geçiştirme taktiği desek yeridir. Bir ölü aynada yansımasını nasıl görebilir. Kuşu yaraladıktan sonra dönüp öldü mü/ölmedi mi diye dönmeniz koca bir narsist anlayışına sahip insanlar için kullanılan cazip bir söz. Aslında insanlar bir sırra kalem bastı desek yeridir. Hasta ve bitkin düşüren tuhaf bir sır. Anlamak için çaba gerek biraz da acı ve her zamankinden iflah olunmayacak kadar pişmanlık.
“Niye izin vermez kimse yollarıma kuş konmasına.” diyen yazar, bu derin ve kıymetli satırları içinde anlıyoruz ki insan insanın aynası olmadığı sürece tahribatın en büyüğü bir doğal sevgi felaketine kapı aralıyor.
“Bir çocuk demiş. Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna demiş.” İşte Nilgün Marmara’nın bu satırlarını ele aldığınızda her satırın sevginin, sevmenin özüne inmeyen insanlar için dünyevi cehenneme giden yolu açıktır. Hâsılı; Nilgün Marmara için sevgi bir vasiyetti. Rahmetle Anıyorum.
Halil Yaman